از مهمترین کشفیات این طبیب، شیمی دان و فیلسوف بزرگ،
الکل و جوهر گوگرد (اسید سولفوریک) می باشد.
وی در دوران جوانی به زرگری و کیمیاگری می پرداخت
که در اثر کار زیاد با مواد شیمیایی از ناحیه چشم آسیب دید؛
به همین دلیل به پزشکی روی آورد.
از آنجا که این دانشمند ایرانی اغلب کتاب های خود را به زبان عربی نوشته است،
میان غربی ها به جالینوس عرب، شهرت می یابد.
نوشته های رازی را تا ۲۷۱ کتاب، مقاله و رساله برشمرده اند،
که از میان آنها پنجاه و شش جلد کتاب تنها در زمینه های مختلف طب می باشد.
ابن سینا، رازی را در طب بسیار عالی می دانسته
و در تالیف کتاب قانون از «حاوی» رازی استفاده برده است.
رازی از جمله پزشکانی است که از نظریات وی در طب امروزی
نیز استفاده می شود. به عنوان مثال وی درمورد سنگ های کلیه و مثانه،
کتاب هایی نوشته است و حتی در صورت عدم مداوا جراحی را لازم دانسته است.
در کتاب «منافع الاغذیه و مضارها» رازی به اهمیت تغذیه در درمان بیماریها بسیار
تاکید داشته و درمورد ورزش و تاثیر آن بر هضم و گوارش غذاها اشاره نموده است.
محمد بن زکریای رازی در سال ۲۵۱ قمری در ری متولد شد و در سال ۳۱۳ دار فانی را وداع گفت.
تبادل لینک هوشمند 
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: